百<i></i><i></i><i></i>，<i></i>纪帝信奉长<i></i>，<i></i><i></i><i></i>皆<i></i>炼丹<i></i>荣。
徐牧<i></i>底叹<i></i>口气。
“蜀王啊，<i></i><i></i>次<i></i><i></i>联<i></i>，<i></i>将左师仁逼<i></i><i></i><i></i>份<i></i>，若<i></i><i></i>法歼灭，则太<i></i>惜<i></i>。”
徐牧何尝<i></i><i></i>。左师仁<i></i>粮王合<i></i><i></i><i></i>，<i></i>管怎<i></i><i></i>，<i></i><i></i>西蜀<i></i><i></i>，<i></i><i></i>极<i></i><i></i>利<i></i>。
“再冲！”
举<i></i>令旗，袁松须<i></i>皆张。
徐牧并<i></i>阻止。既<i></i>袁松<i></i><i></i>猛药，<i></i>便随<i></i><i></i><i></i><i></i>。若<i></i><i></i><i></i>敌军驰援<i></i><i></i>，留<i></i>左师仁，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>。
“主公，<i></i>狗福派<i></i>信使！”
<i></i><i></i>，李逍遥急急走<i></i>。
“怎<i></i>？”
接<i></i>密信，徐牧匆匆<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>皱住<i></i>眉头。<i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i>位送信<i></i>斥候，赶<i></i>脸色苍白，刚<i></i>马叩拜，便整<i></i><i></i>栽倒<i></i><i></i>。
“凌苏弃关<i></i>，带<i></i>四万<i></i><i></i><i></i>马，往南<i></i>杀<i></i>。”
四万<i></i><i></i><i></i>马，<i></i><i></i>狗福<i></i>边<i></i><i></i>况<i></i><i></i>，根本<i></i>拦<i></i>住<i></i>。<i></i>凌苏，被申屠冠耍<i></i><i></i>票<i></i><i></i>，居<i></i><i></i>忍住脾气，退<i></i>求次，<i></i>算<i></i><i></i>聪明<i></i><i></i>。<i></i><i></i>惜<i></i><i></i>分兵<i></i>三路东陵军，<i></i>被申屠冠整<i></i>吃掉。
劣势<i></i><i></i>，<i></i>断则断，<i></i>免陈水关<i></i><i></i><i></i>座孤城，算<i></i><i></i><i></i>几分魄力。
徐牧将凌苏回援<i></i>消息，告诉<i></i>袁松。袁松听闻<i></i><i></i>，脸色<i></i>尽<i></i>惊骇。
“<i></i>东西，弃关<i></i>？舍<i></i>弃关？”
“真弃关<i></i>。估摸<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>久，陈水关便<i></i>落入袁王<i></i><i></i><i></i>。”